سخنرانی

این شب های محرم,همه یه احساس قشنگ می اید سراغشون.یاد واقعه عاشورا بین مردم زنده می شه و هرکس به سهم خودش توی این مراسم ها,شرکت می کنه و هرکاری از دستش بر می اید برای باشکوه بودن مراسم ها انجام می دهند.فضای شهر عوض می شه.همه جا پر از تکیه و ایستگاه صلواتی و دسته ی عزاداری حسینی.مامانی و بابایی  هم همراه شما می رویم توی مراسم ها.هرچه قدر موافق سخنرانی هستی,اصلا با روضه خوانی رابطه خوبی نداری.وقتی وارد مراسم می شویم,بچه ها را نگاه می کنی,ادم هایی را که در رفت و امد هستند,نگاه می کنی.صدای سخنران هم اذیتت نمی کنه.خودت هم همراهی می کنی و از خودت صدا در می اوری.می خوای سخنران را همراهی کنی:-*ولی همین که چراغ ها خاموش می شه و روضه خوانی شروع می شه,نق زدن هایت شما جیگرم هم شروع می شه.انگار می گی که چرا چراغ ها خاموش شده,من نمی تونم جایی را ببینم:-Pخیلی عشقی جونم.امام حسین نگه دارت باشه و همیشه زیر این بیرق باشی میوه دلم